To mój ulubiony aktor. Krzysztof Globisz. Aktor o wielkiej wyobraźni, człowiek o nieprzeciętnej wrażliwości. Mój nr. 1. Jest mi smutno i martwię się dzisiaj mimo już podobno stabilnego stanu aktora. Martwię się.
Zawsze po spektaklu idę sobie usiąść na ławeczkę na Placu Szczepańskim i czekam kiedy otworzą się wrota Starego Teatru, a z nich wyjdzie pan Globisz prowadząc rower. Lubię sobie patrzeć kiedy na niego wsiada i jedzie do domu. To takie krakowskie :D
Mam nadzieję, że pan Globisz wypocznie sobie w ten ostatni miesiąc wakacji i że będę go mogła zobaczyć w jak zwykle świetnej formie w Starym :)))
P.S. Zdjęcie pochodzi z Cyfrowego Muzeum Starego Teatru, a precyzując jest to zdjęcie Wojciecha Plewińskiego. Segismundo i Rosaura, czyli Krzysztof Globisz i Dorota Pomykała w (moim zdaniem) klasyku pt. “Życie jest snem” reż. mistrza Jerzego Jarockiego.
